දෛවය
1
"යෝ වද තං පව ........" ගාථාව මුළු පාසැල් බිම පුරා විසිරී යයි. තව ටික වෙලාවකින් පාසැල නිමා වී යන සියලුම ළමයි අතරට මා ද එකතු වෙයි. පාසලේ සිට ගෙදරට පයින් යන්නට පැය භාගයක් පමණ ගතවේ. අම්බලන්ගොඩ නගරයේ ඩිපෝ එකට ගොස් එතනින් බසයක නැඟී හෝල්ට් 3ක් පසු කර විට නිවස අසලින්ම බසින්නටහැක. නැත්නම් නිවසේ තිබෙන වාහනෙන් එන්නට බැරි කමක්ද නැත. ඒත්, ඒ දෙකටම වඩා නිදහසේ පයින් ගමන් කිරීමට මා නිබඳවම ප්‍රිය කළා ය.
මා ගියේ අම්බලන්ගොඩ නගරයේ ඇති ප්‍රධාන පාසැලක් වන ප්‍රජාපතී බාලිකාවටය. උදයේ මෙන් ම දහවලද මා පාසැලට ගියේ ද ආවේ ද පයින් ය. ඒ මාගේ හොඳම යෙහෙළිය වූ මල්කි සමඟිනි.
" ඒයි සුවී..... අන්න අර බලපං...."
" කෝ.... මොකක්ද?"
" අර... අදත් උඹේ ආරක්ෂක භටයා ඇවිල්ලා..."
මල්කි ඇසක් ඉඟි මරා මට පවසන්නෙ සිනාවකින් ය. අපේ අප්පච්චිට පිස්සු මගෙ ආරක්ෂාවට එක එක්කෙනා එවන්නෙ. මම හිත යටින් සිතිමි.
"ඔන්න ඔහෙ හිටපු දෙන් බං... ඕක ඉතිං හැමදාම වෙන දෙයක්නෙ. ඇත්තමයි මල්කි.. වෙලාවකට මේ වැඩේ මට මහ වදයක්
"උඹට තියෙන ආදරේටනෙ සුවී අප්පච්චි එහෙම කරන්නෙ. මොකද...... උඹනෙ එයාගෙ එකම සම්පත."
"ඒක තමයි බං. අපරාදෙ..... මට තව කවුරුහරි සහොදරයෙක් හරි සහොදරියක් හරි හිටියනම් කියල හිතෙන්නෙ මේ වෙලාවට තමයි. එහෙනම් ඉතිං මාව මේ තරම් ආරක්ෂා කරන එකක් නැහැ. ටිකක් නිදහසේ ඉන්න තිබුණා."
මා පැවසුවේ මුවට මඳ සිනහවක් ආරූඩ කරගනිමින . දැන් ඉතින් දඬුමොණරෙ නැඟල එයි මගෙ පස්සෙන්. හිතනකොටම ඔය එන්නෙ. අදින ඇඳුම් වල හැටි. හිතන් ඉන්නෙ මයිකල් ජැක්සන් කියල. මොන එකක්ද මංදා මම ගිහාන් අයියට මෙච්චර අකමැති. කිසිම වැදගත් පාටක් නැහැ. ගේ ළඟටම එනකම් මගෙ ඔලුවෙ පිරිල තිබුනෙ මේ ගැන. මල්කිත් කතාවක් නැතුව ආවෙ ඒකි දන්නව මම අප්සට් ගියාම මගෙ ඉරියවු වලින්. ඒ වෙලාවට මම තනිවෙන්නයි කැමති කියලත් ඒකි දන්නව. ගේ ළඟටම ආවට පස්සෙ මල්කි කතා කරා.
"සුවී........ උඹ ඉන්නෙ දුකෙන් කියල මම දන්නව. ඒකයි මම කතා නොකර ආවෙ."
"මට සමාවෙන්න මල්කි. මගෙ හිතට හරි නැහැ. මම අද මේක කතා කරනවා අම්මලා එක්ක."
"හරි හැබැයි ප්‍රශ්ණ දාගන්න එපා. හෙට එනවනෙ?"
"හ්ම්ම්ම්ම්ම්..... පරිස්සමින් යන්න මල්කි."
මා නිවසට පැමිණියේ අදනම් මේ ගැන අම්මා සමඟ කතා කරන්න ඕන යන සිතුවිල්ලෙනි. මම ගෙට වෙනකොටම අම්මා කට හදාගෙන එළියට ආවා.
"ආ...ඔයා ආවද? බලන්න සුදු දෝණි ඔයා අව්වෙ ගිහිල්ලම දැන් කලු වේගනත් එනව... මෙච්චර මේ වාහන දෙකක් ගෙදර තියාගෙන ඔයා කරන විකාර වැඩ. අප්පච්චි තමයි ඔයාව නරක් කරන්නෙ ඕන ඕන විදිහට වැඩ කරන්න දීල. "
අම්ම අදත් සුපුරුදු විකාශනය පටන් අරගෙන මා කාමරයට තුලට දිවගියේ බෙල්ල බදාගෙන අම්මගෙ මුහුණ සිපගත් පසු ය.
"යනව යන්න එනව මෙතන හුරතල් වෙන්න."
අම්ම පවසන්නෙ ආදරය මුහු වූ තරවටුවකිනි. මා එයට බෙහෙවින් ප්‍රිය කළෙමි. මා ස්වල්ප මොහොතකින් සුපුරුදු ලෙස නාන කමරයට ඇතුල් වුණෙමි.
"දෝණි බේබී... දෝණි බේබී...."
කුසුමා නාන කාමරයේ දොර ලඟට වී කෑ ගසයි. මගේ වෙලාව හරි එහෙනම්. මා නාන කාමරයට ගිය පසු මාගේ වෙලාව අවසාන වන්නේ ඇයගේ නාදයෙන් ය.
"අනේ දැන් එන්න බේබි එළියට. ඔය මදෑ නෑවා...ආං අරෙහෙ ලොකු මැණිකෙ බලන් ඉන්නව කෑම කන්න."
තුවායක් හිසේ ඔතාගත් මා අනික් තුවාය ගත වටා දවටගෙන නාන කමරයෙන් පිටතට ආවෙමි. දැං ඉතිං සිදුවන දේ කුසුමා ඉවෙන් මෙන් දනී. හිසේ තිබූ තුවාය ඉවත් කල මා හිස පැද්දුවේ එහි ඇති වතුරින් කුසුමා තෙමෙන්නට හරිමිනි. මාගේ ඒ ආදරණීය විහිළුවට ඇය කවදාවත් කිපුණේ නැත.
"කෝ...මෙන්න මෙහාට එන්න...ඔය ඔලුව පිහිදාන්න..."
ඇය මාව කණ්ණාඩි මේසය ඉදිරිපස ඇති බංකුවේ වාඩි කරවා මා කෑ ගසනාතෙක් මගේ හිස පිසදයි.
"ඇති ඇති කුසුමම්මෙ... කවදහරි කුසුමම්මා මගෙ ඔලුවම ගලවල තමයි නවතින්නෙ.."
මා පවසන්නෙ ඇයව පසෙකට කරමිනි.
"මම දැං පොඩි බබෙක් නෙමෙයි. මම පිහිදගන්නම් අනිත් දවසෙ."
හැමදාම මෙන් මා පැවසුව ද වෙන්නෙ අනිකය. කුසුමා අපේ නිවසට පැමිණි කාලයක් මා නොදනිමි. අම්මා කියන විදිහටනම් ඒ මා ඉපදෙන්නට පෙරාතුව ය. ඇයට මේ ලොවේ සිටින එකම හිතෛෂිවන්තයො සිටින්නෙ මේ නිවහන තුළ බව ඇය බොහෝ විට පැවසුවා ය. ඒ නිසාම ඇයට කාත් කවුරුත් නැති බවක් දැනුම තේරුම ඇති වයස ආ විට මට පසක් විය. මා ඇයටද මගේ අම්මට තරමට ළෙංගතු විය. සෙනෙහස දැක්විය. ඇයද එසේ ය. එනිසාම මට මේ නිවහන තුළ ආදරයෙ අඩුවක් නම් කිසිම විටක දැණුනේ නැත. වුයේ හැමෝගෙම ආදරයෙන් මගේ නිදහස ටිකක් අඩු වීම පමණි.
මා කවදත් ආස කරන ඩෙනිම් ෂෝට සමඟ කෙහෙල් දළු පැහැය ගත් ටී ෂර්ටයෙන් සැරසී ජොන්සන් ඕඩිකලෝන් බිඳු කිහිපයක් හිසෙහි ගල්වගෙන ගීතයක් මුමුණමින් තරප්පු පෙල දිගේ පහළට දිව ආවේ අම්මා සමඟින් කෑම කන්න සිතාගෙන ය. ඒත් කෑම මේසෙ අසුන් ගෙන සිටින කෙනා දුටු විට මගේ ඒ සතුට ඉබේම අතුරුදහන් විය. හ්ම්.... මගෙ ආරක්ෂක භටයා..දැන් ඉතිං නිදහසේ කෑම කාලත් ඉවරයි. පඬි කතා ටිකක් කියවන්න ගනියි. එයාගෙ පුරාජේරු.
"අනේ අනේ... ඔයානම් කවදාවත් හැදෙන්නෙ නැහැ බබා... හැමදාම කියනව අව්වෙ ගිහින් ආපු ගමන් නාන්න එපා කියල. කෑම කාල හවස් වෙලා නාන්න කිව්ව්ට කවදාවත් අහන්නෙ නෑ"
"අයියෝ අම්මා මට බත් කාල බඩ පුරවගන්න දෙන්නකො. ඔයාගෙ බැනුම් වලින් පුරවන්නෙ නැතුව"
කියමින් මා පුටුව ඇද එහි වාඩි විය. කතා බහක් නැතුව මා කෑම කෑවේ අම්මාට හා අප්පච්චිට සිතින් බණිමිනි. එයට හේතුව ගිහාන් අයියා නොහොත් මාගේ ආරක්ෂක භටයා ය. ගිහාන් අයියා මගේ එකම නැන්දාගේ එකම පුතණ්ඩියා විය. හරියටම කියනවනම් මගේ එකම ඇවැස්ස මස්සිනා. අප්පච්චි විසින් මගෙ ගමන් බිමන් ගැන මගේ ආරක්ෂාව ගැන හොයන්න පත් කරපු කෙනා.
අම්මයි අප්පච්චි මොනවට මෙයාව මෙච්චර ලොකු කරගෙන ඉන්නවද මංදා? අදනම් මේ ගැන. අම්මයි අප්පච්චි මොනවට මෙයාව මෙච්චර ලොකු කරගෙන ඉන්නවද මංදා? අදනම් මේ ගැන මෙයා ගියාට පස්සෙ කතා කරනව කියල හිතාගෙන මම මේසෙන් නැඟිටින්න ඔලුව උස්සද්දියි දැක්කෙ ගිහාන් අයිය මගෙ දිහා බලාගෙන ඉන්නව. මට ඒ බැල්මෙ ලොකු අමුත්තක් දැනුණා. මම ඉක්මනටම නැඟිටල කාමරයට අවා.
මා ගියේ අම්බලන්ගොඩ නගරයේ ඇති ප්‍රධාන පාසැලක් වන ප්‍රජාපතී බාලිකාවටය. උදයේ මෙන් ම දහවලද මා පාසැලට ගියේ ද ආවේ ද පයින් ය. ඒ මාගේ හොඳම යෙහෙළිය වූ මල්කි සමඟිනි.
" ඒයි සුවී..... අන්න අර බලපං...."
" කෝ.... මොකක්ද?"
" අර... අදත් උඹේ ආරක්ෂක භටයා ඇවිල්ලා..."
මල්කි ඇසක් ඉඟි මරා මට පවසන්නෙ සිනාවකින් ය. අපේ අප්පච්චිට පිස්සු මගෙ ආරක්ෂාවට එක එක්කෙනා එවන්නෙ. මම හිත යටින් සිතිමි.
"ඔන්න ඔහෙ හිටපු දෙන් බං... ඕක ඉතිං හැමදාම වෙන දෙයක්නෙ. ඇත්තමයි මල්කි.. වෙලාවකට මේ වැඩේ මට මහ වදයක්
"උඹට තියෙන ආදරේටනෙ සුවී අප්පච්චි එහෙම කරන්නෙ. මොකද...... උඹනෙ එයාගෙ එකම සම්පත."
"ඒක තමයි බං. අපරාදෙ..... මට තව කවුරුහරි සහොදරයෙක් හරි සහොදරියක් හරි හිටියනම් කියල හිතෙන්නෙ මේ වෙලාවට තමයි. එහෙනම් ඉතිං මාව මේ තරම් ආරක්ෂා කරන එකක් නැහැ. ටිකක් නිදහසේ ඉන්න තිබුණා."
මා පැවසුවේ මුවට මඳ සිනහවක් ආරූඩ කරගනිමින . දැන් ඉතින් දඬුමොණරෙ නැඟල එයි මගෙ පස්සෙන්. හිතනකොටම ඔය එන්නෙ. අදින ඇඳුම් වල හැටි. හිතන් ඉන්නෙ මයිකල් ජැක්සන් කියල. මොන එකක්ද මංදා මම ගිහාන් අයියට මෙච්චර අකමැති. කිසිම වැදගත් පාටක් නැහැ. ගේ ළඟටම එනකම් මගෙ ඔලුවෙ පිරිල තිබුනෙ මේ ගැන. මල්කිත් කතාවක් නැතුව ආවෙ ඒකි දන්නව මම අප්සට් ගියාම මගෙ ඉරියවු වලින්. ඒ වෙලාවට මම තනිවෙන්නයි කැමති කියලත් ඒකි දන්නව. ගේ ළඟටම ආවට පස්සෙ මල්කි කතා කරා.
"සුවී........ උඹ ඉන්නෙ දුකෙන් කියල මම දන්නව. ඒකයි මම කතා නොකර ආවෙ."
"මට සමාවෙන්න මල්කි. මගෙ හිතට හරි නැහැ. මම අද මේක කතා කරනවා අම්මලා එක්ක."
"හරි හැබැයි ප්‍රශ්ණ දාගන්න එපා. හෙට එනවනෙ?"
"හ්ම්ම්ම්ම්ම්..... පරිස්සමින් යන්න මල්කි."
මා නිවසට පැමිණියේ අදනම් මේ ගැන අම්මා සමඟ කතා කරන්න ඕන යන සිතුවිල්ලෙනි. මම ගෙට වෙනකොටම අම්මා කට හදාගෙන එළියට ආවා.
"ආ...ඔයා ආවද? බලන්න සුදු දෝණි ඔයා අව්වෙ ගිහිල්ලම දැන් කලු වේගනත් එනව... මෙච්චර මේ වාහන දෙකක් ගෙදර තියාගෙන ඔයා කරන විකාර වැඩ. අප්පච්චි තමයි ඔයාව නරක් කරන්නෙ ඕන ඕන විදිහට වැඩ කරන්න දීල. "
අම්ම අදත් සුපුරුදු විකාශනය පටන් අරගෙන මා කාමරයට තුලට දිවගියේ බෙල්ල බදාගෙන අම්මගෙ මුහුණ සිපගත් පසු ය.
"යනව යන්න එනව මෙතන හුරතල් වෙන්න."
අම්ම පවසන්නෙ ආදරය මුහු වූ තරවටුවකිනි. මා එයට බෙහෙවින් ප්‍රිය කළෙමි. මා ස්වල්ප මොහොතකින් සුපුරුදු ලෙස නාන කමරයට ඇතුල් වුණෙමි.
"දෝණි බේබී... දෝණි බේබී...."
කුසුමා නාන කාමරයේ දොර ලඟට වී කෑ ගසයි. මගේ වෙලාව හරි එහෙනම්. මා නාන කාමරයට ගිය පසු මාගේ වෙලාව අවසාන වන්නේ ඇයගේ නාදයෙන් ය.
"අනේ දැන් එන්න බේබි එළියට. ඔය මදෑ නෑවා...ආං අරෙහෙ ලොකු මැණිකෙ බලන් ඉන්නව කෑම කන්න."
තුවායක් හිසේ ඔතාගත් මා අනික් තුවාය ගත වටා දවටගෙන නාන කමරයෙන් පිටතට ආවෙමි. දැං ඉතිං සිදුවන දේ කුසුමා ඉවෙන් මෙන් දනී. හිසේ තිබූ තුවාය ඉවත් කල මා හිස පැද්දුවේ එහි ඇති වතුරින් කුසුමා තෙමෙන්නට හරිමිනි. මාගේ ඒ ආදරණීය විහිළුවට ඇය කවදාවත් කිපුණේ නැත.
"කෝ...මෙන්න මෙහාට එන්න...ඔය ඔලුව පිහිදාන්න..."
ඇය මාව කණ්ණාඩි මේසය ඉදිරිපස ඇති බංකුවේ වාඩි කරවා මා කෑ ගසනාතෙක් මගේ හිස පිසදයි.
"ඇති ඇති කුසුමම්මෙ... කවදහරි කුසුමම්මා මගෙ ඔලුවම ගලවල තමයි නවතින්නෙ.."
මා පවසන්නෙ ඇයව පසෙකට කරමිනි.
"මම දැං පොඩි බබෙක් නෙමෙයි. මම පිහිදගන්නම් අනිත් දවසෙ."
හැමදාම මෙන් මා පැවසුව ද වෙන්නෙ අනිකය. කුසුමා අපේ නිවසට පැමිණි කාලයක් මා නොදනිමි. අම්මා කියන විදිහටනම් ඒ මා ඉපදෙන්නට පෙරාතුව ය. ඇයට මේ ලොවේ සිටින එකම හිතෛෂිවන්තයො සිටින්නෙ මේ නිවහන තුළ බව ඇය බොහෝ විට පැවසුවා ය. ඒ නිසාම ඇයට කාත් කවුරුත් නැති බවක් දැනුම තේරුම ඇති වයස ආ විට මට පසක් විය. මා ඇයටද මගේ අම්මට තරමට ළෙංගතු විය. සෙනෙහස දැක්විය. ඇයද එසේ ය. එනිසාම මට මේ නිවහන තුළ ආදරයෙ අඩුවක් නම් කිසිම විටක දැණුනේ නැත. වුයේ හැමෝගෙම ආදරයෙන් මගේ නිදහස ටිකක් අඩු වීම පමණි.
මා කවදත් ආස කරන ඩෙනිම් ෂෝට සමඟ කෙහෙල් දළු පැහැය ගත් ටී ෂර්ටයෙන් සැරසී ජොන්සන් ඕඩිකලෝන් බිඳු කිහිපයක් හිසෙහි ගල්වගෙන ගීතයක් මුමුණමින් තරප්පු පෙල දිගේ පහළට දිව ආවේ අම්මා සමඟින් කෑම කන්න සිතාගෙන ය. ඒත් කෑම මේසෙ අසුන් ගෙන සිටින කෙනා දුටු විට මගේ ඒ සතුට ඉබේම අතුරුදහන් විය. හ්ම්.... මගෙ ආරක්ෂක භටයා..දැන් ඉතිං නිදහසේ කෑම කාලත් ඉවරයි. පඬි කතා ටිකක් කියවන්න ගනියි. එයාගෙ පුරාජේරු.
"අනේ අනේ... ඔයානම් කවදාවත් හැදෙන්නෙ නැහැ බබා... හැමදාම කියනව අව්වෙ ගිහින් ආපු ගමන් නාන්න එපා කියල. කෑම කාල හවස් වෙලා නාන්න කිව්ව්ට කවදාවත් අහන්නෙ නෑ"
"අයියෝ අම්මා මට බත් කාල බඩ පුරවගන්න දෙන්නකො. ඔයාගෙ බැනුම් වලින් පුරවන්නෙ නැතුව"
කියමින් මා පුටුව ඇද එහි වාඩි විය. කතා බහක් නැතුව මා කෑම කෑවේ අම්මාට හා අප්පච්චිට සිතින් බණිමිනි. එයට හේතුව ගිහාන් අයියා නොහොත් මාගේ ආරක්ෂක භටයා ය. ගිහාන් අයියා මගේ එකම නැන්දාගේ එකම පුතණ්ඩියා විය. හරියටම කියනවනම් මගේ එකම ඇවැස්ස මස්සිනා. අප්පච්චි විසින් මගෙ ගමන් බිමන් ගැන මගේ ආරක්ෂාව ගැන හොයන්න පත් කරපු කෙනා.
අම්මයි අප්පච්චි මොනවට මෙයාව මෙච්චර ලොකු කරගෙන ඉන්නවද මංදා? අදනම් මේ ගැන. අම්මයි අප්පච්චි මොනවට මෙයාව මෙච්චර ලොකු කරගෙන ඉන්නවද මංදා? අදනම් මේ ගැන මෙයා ගියාට පස්සෙ කතා කරනව කියල හිතාගෙන මම මේසෙන් නැඟිටින්න ඔලුව උස්සද්දියි දැක්කෙ ගිහාන් අයිය මගෙ දිහා බලාගෙන ඉන්නව. මට ඒ බැල්මෙ ලොකු අමුත්තක් දැනුණා. මම ඉක්මනටම නැඟිටල කාමරයට අවා.
