දෛවය
4
කෑම මේසෙට ඉඳගත්තද කන්නට පිරියක් නැත. ඒත් අම්මා ඉන්න නිසා අමාරුවෙන් හෝ බත් කටවල් දෙක තුනක් ඉක්මනට ගිල දැමුවෙමි. "ඔය කාලත් ඉවරද?"
"ඇති අම්මා...අද බඩගිනි නැහැ එච්චර"
"එහෙනම් අලිගැටපේර එකවත් කන්න"
"ආ.... ඒකනම් මම නොකා ඉන්නෙ නැහැ... මම මේක අරන් කාමරේට යනව අම්මා...මට ඉස්කෝලෙ වැඩ වගයකුත් තියෙනව කරන්න..."
මා කවදත් ආසම කරන අලිගැටපේර බඳුනත් රැගෙන කාමරයට ආවෙමි. සුපුරුදු පරිදි ඇඳ ළඟ තිබෙන ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රය ක්‍රියාත්මක කරවා ඇඳේ හාන්සි වී ලාච්චුව ඇර දිනපොත එලියට ගෙන දිගඇරියෙමි. නිකමට මෙන් මට එහි මෙසේ ලියා තබන්නට සිතුණි. මම එය ලියුවෙමි.
"නුපුරුදු ඔබ දුටු පළමු දිනේ ....සුපුරුදු ලෙස දැනුණා...
***********************************************************************************
පසුදින පාසැල නිමා වී මල්කි සමඟ බස් නැවතුම්පොළ වෙත එන්නට මා සිතා මතාම ප්‍රමාද වුණෙමි.
"මොකද සුවී මේ ඉක්මන් කරල යමං..නැත්නම් යන්න වෙන්නෙ ඊළඟ බස් එකේ තමයි..."
" කමක් නැහැ අපි ඊළඟ එකේ යමු.....මට ඉක්මනට එන්න අමාරුයි...."
"අනේ..... මේ.... උඹ කව්ද කියල මම දන්නව හොඳේ...කාවද ඔයා ඔය රවට්ටගන්න හදන්නෙ? ඔයා මොනව කරත් ඔයාගෙ හිතින් ඔයාට පැනල යන්න බැහැ හොඳේ...."
"උඹට පිස්සුද?... විකාර කියවන්නෙ නැතුව යමං..."
"ඔව්..ඔව් මට තමයි විකාර..."
කතාවෙන් කතාවෙන් බස් නැවතුම්පල වෙත එනවිට පළමු බසය නික්මෙන්නට සූදානම් වී තිබුණි.
"සුචී... නඟිමුද මේකට?..."
"පිස්සුද මල්කි? ... ඕකෙ එල්ලෙන්න ගියොත් යන්න වෙන්නෙ ගෙදර නෙමේ...ඉස්පිරිතාලෙට... ඊ ළඟ එකේ නිදහසේ ඉඳගෙන යමු අද.. අර පිස්සො ටික අර බස් එකේ යන්න ඇතිනේ..."
"ආ..ආ..ආ....ඒකයි මෙයා මේ ගාටල තියෙන්නෙ එහෙනම්.... පව් බං... මොනව වුනත් මනූෂ අද උඹ එනකම් බලාගෙන ඉන්න ඇති ඇස් දෙක රිදෙනකම්..."
"අනේ මේ... එයා මොකටද එහෙම බලන් ඉන්නෙ... එයා මගෙ කව්ද?.."
"එයා උඹෙ කව්ද කියල උඹ මගෙන් අහන්නෙපා.... පස්සෙ දවසක මම ඔය ප්‍රශ්ණෙ උඹෙන් අහන්නම්....එදාට එයා අනිවාර්යෙන්ම උඹේ කවුරුමහරි වෙලා ඉන්නව...මම දැන් කිව්ව කියල මතක තියාගනින් සුචී..."
ඇත්තටම ඒක එහෙම වෙයිද? නෑ නෑ මම මොනවද මේ හිතන්නෙ.. ගිහාන් අයියව එක්වරම මට මැවිල පේන්නට විය. එහෙම එකේ මම මල්කි කිව්ව දේ ගැන හිතල වැඩක් නැහැ කොහොමවත්
"සුචී... අන්න ඊ ළඟ බස් එක එනවා...නැවැත්තුව ගමන් මම නැඟල ෂීට් එකක් අල්ලගන්නම්... ඔයා එක්ක නඟින්න ගියොත් හිටගෙන තමයි යන්න වෙන්නෙ... ඔයා පස්සෙ හිමීට එන්න..."
බස් රථය නැවැත්තුව වහාම මල්කි ඉක්මනට එයට නැඟගත්තාය. එච්චරම සෙනඟ ගොඩක් නැහැ මේකෙ යන්නනම් යැයි සිතමින් මාද බසයට ගොඩ වී මල්කි වාඩි වී සිටිනා තැනින් ඉඳගත්තෙමි.
"උඹ වරෙන් අයිනට... නැත්නම් අදත් වලියක් දා ගනියිද දන්නෙ නැහැනෙ මොනවටවත්"
එයට මල්කිට සෙමින් පාරක් එල්ල කළ මා කව්ළුව සමීපයෙන් හිඳගත්තෙමි. ටික ටික බසයට සෙනඟ පිරෙන්නට විය. මොහොතකින් දුටු දෙයින් හදවත නතර වූ වැනි හැඟීමක් ඇති විය. නොදැනුවත්ම මා මල්කිගෙ අත මිරිකුවෙමි.
"මොකද යකෝ ඒ පාර උඹ මගෙ අත කන්න හදන්නෙ?"
"මල්කි... අරය නැඟ්ඟ බස් එකට.. අපිව දැක්ක බං"
"කව්ද... උඹේ ඔය අරය?"
තවත් කිසිවක් කීමට ඉඩක් නොමැති විය. අප අසලට ඔවුන් පැමුණ තිබුණි.
"හලෝ... මල්කි... කොහොමද?"
"ආ.... මම මේ බැලුව හොඳට හිටපු මගෙ යාළුවට එකපාරටම මොකද වුනේ කියල... එහෙනම් මේකයි මේ..."
මම බිම බලාගත්වනම මල්කිගෙ කකුල තදින් පෑගුවෙමි. මේකිනම් මාව නැති කරනව. මොනව කියවනවද මන්දා. මල්කි ගානක්වත් නැති සේ සිනාසී නැවත ඔවුන් සමඟ කතාවය.
"මනූෂ... ඔයාල ඇයි අද පරක්කුවෙලා... කලින් ගිය බස් එකේ යන්න වුනේ නැද්ද?"
මගේ සිතේ තිබූ පැනය මල්කිගෙ කටින් පිට විය. එයට පිළිතුරු දුන්නෙ ඔහුගෙ මිතුරාය.
"යස අගේට යන්න තිබුණා මල්කි.... කොහේද.. මේ අපේ මනූෂයා බෑ කිව්වනෙ යන්න...."
"ඒ මොකද ඒ?"
"මොකද කියනවනම් මල්කි.... මනූෂයගෙ හිත කව්ද ගෑණු දැරිවියක් අරගෙන ගිහින්...ඒ ළමයව බලන්නම ඕනලුනෙ...අනික අරන් ගිය හිත ඉල්ලගන්නත් ඕනනෙ.. නැත්නම් මූ ඊයෙ ඉදන් පිස්සු නටනව හිත නැතුව."
ඔහුගෙ කතාවට මල්කිනම් සිනාසෙයි. ඒත් මගෙ හිතට එක්වරම අකුණක් වැදුනා මෙන් විය.
"ඒ කියන්නෙ මනූෂට ගර්ල් කෙනෙක් ඉන්නවද?"
"ඉන්නව කියන්නෙ"
නොදැනුවත්වම මගෙ මුවින් සුසුමක් පිටවිය. බලාපොරොත්තුවක් බිඳී ගියා සේ දැනෙන්නට වූයේ ඇයිදැයි මටම සිතා ගන්නට නොහැකි විය.
"පැතුම්ට පිස්සු මල්කි"
"ඇයි මනූෂ ...පැතුම් කිව්වෙ බොරුවක්ද?"
"මෙහෙමයි මගෙ හිතනම් අරගෙන ගියා කෙනෙක්...ඒත් එයා මට කැමතිද කියල මම තාම දන්නෙ නැහැ.. අද ඒක දැනගන්න පුළුවන් වුනොත් ලොකු දෙයක් මල්කි...."
මේ මොනාද මේ වෙන්නෙ මෙයාලට කතා කරන්න වෙන දෙයක් නැද්ද ඇත්තටම එයාල ඒ ගැන කතා කරද්දි ඇයි මට මේ තරම් දුකක් හිතට දැනෙන්නෙ. එක අතකට මට මොකෝ මනූෂ මගෙ කවුරුත් නෙමෙයිනෙ. එයාට එක කෙල්ලෙක් බැරිනම් කීයක් හිටියත් මට මොකද? එසේ සිතූවත් කියාගත නොහැකි දුකකින් මා තැවුනෙමි.
"මල්කි.. පොඩ්ඩක් ඔතනින් වාඩිවෙන්න දෙනවද අපේ මේ මනූෂයට උගෙ කකුලක් ඇවිලිලා එක පාරටම..."
පැතුම් කියද්දි මට එක්වරම මල්කි දෙස බැලිණි.
"අපෝ... ඕක මොකක්ද පැතුම්... කෝ එන්න මනූෂ..ඉඳගන්න.."
මනූෂ ඉඳගත් සැනින් මා නැගිට්ටෙමි. එක්වරම මනූෂ මගේ අතින් අල්ලා මා නැවත අසුන මත ඉන්දවීය. නොසිතූ මොහොතක සිදුවූ දෙයින් මා බිරාන්ත වුණෙමි.
"ප්ලීස්... නැගිටල යන්න නම් එපා... මම ඉන්නවට මෙතන ඔයා අකමැතිනම් මම නැගිටින්නම් ආපහු.."
මදූෂ පවසද්දි මා කුමක් කරන්නද කුමක් කියන්නද කියා සිතා ගන්නට නොහැකිව බිම බලාගත්වනම සිටියෙමි.
"මාත් එක්ක තරහද?"
මම හිස වනා නැහැ යනුවෙන් පැවසුවෙමි.
" එහෙනම් ඇයි මාත් එක්ක කතා කරන්නෙ නැත්තෙ?... අඩු ගානෙ බනින්න හරි...මගෙ මූණ බලන්න තරම් ලස්සන නැති නිසාද?"
ඔහු දිගටම කියවාගෙන යයි. මා හිස ඔසවා මල්කි කොහේදැයි බැලුවෙමි. ඇය මා පත් වී සිටිනා අසීරුතාවය ගැනවත් නොසිතා පැතුම් එක්ක කතාවට වැටි ඇත. අනේ මම මොනාද දැන් කියන්නෙ?...
"ඔයාට මාව කරදරයක්ද නෙත්මි.."
ඒ පැනයෙන් මා තිගැස්සුණෙමි. මන්දයත් මට මෙතුවක් කලකට "නෙත්මි" කියා කිසිවෙක් ආමන්ත්‍රණය කර නොමැති හෙයින් හා ඔහු එය උච්චාරනය කල අයුරටය. මට ඉබේම ඔහු දෙස බැලුණෙමි. මා ඇසෙන නොඇසෙන ගානට "නැහැ" යනුවෙන් පැවසීමි.
"අම්මෝ... ඇති යාන්තම් කතා කරා ඔයා... මම බයේ හිටියෙ ඔයා මාත් එක්ක කතා කරන එකක් නැහැ කියල.."
බසය පිටත් වීමට සැරසේ. මේක මීට කලින් ගියානම් හරි එහෙනම් දැන් මම ගෙදර. අනේ මෙයා තව මොනව කියයිද දන්නෙ නෑ. මා සිටියෙ දෙගිඩියාවෙනි.
"නෙත්මි... මට ඔයාට දෙයක් කියන්න තියෙනවා...."
"ඇයි මට?..ඔයාගෙ හිත අරන් ගිය කෙනා අද ඇවිල්ල නැද්ද?
"ඔහෝ.... ඒකද ඔයා මේ ඔරොප්පු වෙලා ඉන්නෙ?"
"අනේ .. මම මොකටද කොහෙවත් ඉන්න අය එක්ක ඔරොප්පු වෙන්නෙ?"
"ඔයා කැමති නැද්ද කොහෙවත් ඉන්න අය තමන්ගෙ අය කරගන්න?"
ඔහු ඇසූ දෙයින් මා නිහඬ විය. දෙයියනේ මේ මොකක්ද මේ වෙන්න යන්නෙ. දැක්කෙත් ඊයෙ. මගෙ කකුල් දෙකත් එක්ක පණ නැහැ වගේ.
"ප්ලීස්.. නෙත්මි.. ඔයා අකමැතිනම් මට කියන්න... මම තරහ නැහැ...ඒත් මාත් එක්ක කතා නොකරනම් ඉන්න එපා බබා..."
මා දිගටම ගොළුවත රැක්කෙමි. මල්කි පැමිණ ඊ ළඟ නැවතුමෙන් බසින්නට සූදානම් වන්න යයි කියනාතෙක්ම මා හිස එසවූවේ නැත.
"ඕකේ බබා...ඔයා එහෙනම් පරිස්සමට ගිහින් එන්න.... මම හෙටත් ඔයා එනකම් බලන් ඉන්නව.. හැබැයි මගේ ප්‍රශ්ණෙට උත්තරයක් එක්ක...."
මදූෂ පවසද්දි මා ඔහු දෙස යන්තම් බැලුවෙමි. දෙදෙනාගෙම ඇස් එකිනෙක ගැටුණේය.
"මගේ හිත පරිස්සම් කරල තියාගන්න හොඳේ..."
ඔහු පවසද්දි මල්කි සමඟින් මා බසයෙන් බැස ගත්තාය. එදා මෙන් පැතුම් හා මදූෂ අපට අත වැනීය. මල්කි පෙරලා ඔවුන්ත අත වනා මා දෙසට හැරී සිනාසෙන්නත විය.
"එන්න එපා හිනවෙන්න... මාව තනියම දාල ගියා... අඩු ගානෙ මට මොකද කියලවත් බැලුවද?"
මා අමනාපය මුසු හඬින් පවසද්දි මල්කි දිගටම සිනා සෙන්නට විය.
"මොනා වෙන්නද? මම දැක්කා දෙන්නගෙ ආලවන්තකම... ඒකත් ජයසිරි මංගලම් කිව්වලු... මොකද මිනිහ කියන්නෙ.. කැන්දන් යන්නම් රන් මල් මාලා දාලා .. කිව්වද?"
"අනේ මන්ද මල්කි.... උඹ හවස අපේ ගෙදර වරෙන් මම විස්තරේ කියන්නම්..."
